ایمان دارم که می توانم
به گزارش وبلاگ تجهیزات الکترونیک، سرخ و سفید پوشیده بود؛ سرخ تر از هر سرخی که فکرش را بکنید. طبقه پنجم ساختمانی آفتاب گیر با پنجره ای که آفتاب ملایمی را به سمت اتاق هل می داد، ملاقاتش کردم. خیلی ساده. دفتر کارش را می گویم. خودش هم البته استایل جذابی داشت. میز کاری وسط اتاق است که رویش چندین کتاب به زبان انگلیسی پخش شده است.
دو جایگاه با طراز استارتاپی هم در این اتاق کوچک اما پرانرژی روبه روی هم قرار گرفته اند. آویز لباسی با پس زمینه سبز در گوشه اتاق به چشم می خورد که لوگوی کمدا ست. روبه رویم دختری سرخ پوش با کفش های سفیدِ درشت نشسته است؛ کفش هایی با مارک زارا که از کمدا خریده و از خریدش خشنود است. رنگ سبزه اش او را به سمت جنوب می کشد و ته لهجه شیرازی اش که چاشنی اش می گردد، کار را تمام می نماید.
به آمریکا نرفتم و در ایران ماندم
بنیانگذار کمدا، دختری 29 ساله با یک جهان تجربه ریز و درشت، به نام ثنا خالصی است. لیسانس ادبیات انگلیسی دارد و 6 سال کار در خارج از ایران را تجربه نموده است؛ 3 سال انگلیس و 3 سال یونان. به عنوان کپی رایتینگ با یک شرکت خارجی همکاری داشته و می گوید با عکاسی و کارهای گرافیکی درآمدزایی می نموده است.
از سرانجام دوران دبیرستان به بعد. دوره 6 ماهه نویسندگی خلاق را در آکسفورد گذرانده و به ایران برگشته و برای رفتن به آمریکا اقدام نموده که از دانشگاه ویرجینیا دعوت می گیرد اما نمی رود و در ایران می ماند. این اتفاقات همگی بین 22 تا 24 سالگی ثنا اتفاق افتاده است.
من می توانم
ثنا یک ویژگی مهم دارد؛ نمی دانم شاید نتوان اسمش را گذاشت ویژگی، شاید باید بگویم یک صفت شاخص دارد. این جمله هم خیلی تلویزیونی و رسمی و بی مزه است. می خواهم بگویم وقتی این دختر را می بینید، انگار کلمه می توانم جلوی شما قرار می گیرد. می توانم و همه کوششم را می کنم، چون نمی خواهم بابت کوشش نکردن شکست بخورم. بارها ناامید شده است اما هر بار به خاطر ایمانی که به کارش دارد، به مسیرش ادامه داده است.
وقتی از ثنا در خصوص تجربه های کاری اش می پرسم، می گوید: از 18سالگی کار می کردم. از تدریس در آکادمی زبان گرفته که اصلا برایم جذاب نبود تا کار فریلنسری مانند عکاسی و کارهای گرافیکی انجام داده ام. 3 سال هم در شرکتی انگلیسی به عنوان آرت دایرکتور کار کردم.
برخورد آسانی با زندگی دارد: چون قصه گو هستم، با زندگی هم به این صورت برخورد می کنم که هر گامش یک داستان و یک قصه جدید است. بنابراین ما از چپتری به چپتر دیگری منتقل می شویم و هر قسمت موضوعات و مسائل خاص خودش را دارد.
سابقه ادبی یک بنیانگذار استارتاپی
سابقه ادبی قابل توجهی دارد. چون در رشته زبان و ادبیان انگلیسی تحصیل نموده، در این زمینه کارهای زیاد انجام داده است. در این مورد می گوید: من از 18 تا 22 سالگی کارهای ادبی زیادی انجام دادم؛ کتاب شعرم در آمریکا چاپ شد، نمایشگاه عکاسی در دانشگاه زوریخ برگزار کردم. بعد به سمتی آمدم که متوجه شدم نویسنده ها در مارکتینگ جا دارند و به عنوان کپی رایتینگ کار کردم. بعدها هم به سمت داستان جدیدی به نام راه اندازی کسب وکار شخصی یعنی کمدا آمدم.
با اینکه ثنا از بچه های علوم انسانی به شمار می رود، اما تجربه استفاده از کامپیوتر را به وفور دارد: 9 ساله بودم که به کلاس داس می رفتم. در واقع جلوی کامپیوتر بزرگ شدم و حالا هم کسب وکارم به نوعی است که کلا با جهانی تکنولوژی سروکار دارم.
ثنا به خاطر ذهن قصه پردازی که دارد، کمدا را هم صاحب اصطلاحات خاص خودش نموده است؛ اصطلاحاتی چون کمودی و کموشاخ که معنای شاخ اینستاگرامی را دارد! یعنی کمدا شاخ های ویژه خودش را می سازد.
آینده را هیچ کس نمی داند اما در خصوص کسب وکارها، بعضا برنامه ریزی ها نشان از آینده دارند. ثنا می گوید شاید در آینده با کسب وکاری چون دیجی استایل همکاری کنیم. هم آنها پیشنهادهایی داشته اند و هم ما خواستار این همکاری هستیم و فکر می کنیم که در این زمینه کوبرندینگ می تواند اتفاق بیفتد، چون بازار هدف مشترک هم داریم.
کلام سرانجامی
گفت وگو با ثنا خالصی با چانشی عذاب وجدان بود. عذاب وجدان از اینکه آنفلو آنزای شدیدی که داشتم به این بنیانگذار هم سرایت کند و به اصطلاح از کار و کاسبی بیفتد. در طول جلسه گفت وگو هم فاصله زیادی را حفظ کردم و همه کوششم این بود که ثنا بیشتر حرف بزند و من سوالات کوتاه بپرسم. خدا را شکر که ثنا دختر خوش حرف و بیانی بود و جزئیات زیادی را هم چاشنی حرف هایش می کرد.
گفتگوی شنبه با ثنا خالصی: داستان موفقیت کمدا از شیراز شنیده می گردد
منبع: مجله شنبه